“Als ik het met woorden kon zeggen,
zou ik geen reden hebben om te schilderen.”
- Edward Hopper -
Met rode wangen en een glinstering in haar ogen klimt de jonge vrouw verder. Nog even. En als ze zich dan omdraait…
Ondanks de inspanning valt haar adem stil. Er zijn geen woorden voor: Het uitzicht dat aan haar voeten ligt. De wind die een haarlok in haar gezicht blaast. Als een tedere aanraking. “Hallo, fijn dat je er weer bent.”
De frisse lucht vult haar longen opnieuw. Ze voelt het leven tot in haar vingertoppen tintelen. Een natte neus raakt diezelfde vingers aan. “Hoi Oskar, voel jij het ook zo?” Zegt de vrouw tegen de grote herder naast haar. Hij kijkt haar aan met in zijn ogen precies dezelfde expressie als haarzelf.
Nog een paar armen worden om haar heen geslagen. Een andere neus, dit keer van haar vriend, tikkelt in haar nek. “Ik houd van je.”
De portretten van liefde, de landschappen van het leven, de krachtdieren, de archetypes… Wat verbindt hen allemaal?
Het verhaaltje hierboven vat voor mij al heel veel samen. Het gaat voor mij om leven in haar diepste zin. Het ongelooflijke geluk dat je voelt wanneer je écht leeft.
Dat geluk komt voort uit liefde. Voor mij zijn leven en liefde onlosmakelijk met elkaar verbonden. Want als je ware liefde ervaart, voor jezelf, voor moeder Aarde, voor een ander wezen, dat is het moment dat je 100% leeft. Het is dat gevoel dat ik op papier zet. Als herinnering aan mezelf. En om te delen met jou.
